... از سينما و |
||||||||
|
دوشنبه، اردیبهشت ۱۶، ۱۳۸۱ ------------------------------ ... اين خصيصه به کاربرد نماهاي طولاني با ديالوگهاي مفصلي منجر شد که بعضا همچون گفتگوهاي روزمره ء زندگي نتيجه ء خاصي را تعقيب نمي کنند ، بر خلاف ديالوگهاي صحنه اي و قراردادي فيلم هاي سابق . تک گويي (مونولوگ) هم در سينماي موج نو رايج بود ، براي مثال در «شارلوت و مانع او» Charlotte & her Bloke - گدار (۱۹۵۹) با تک گويي روايي (بعنوان مرور ذهني) احساسات دروني شخصيت خود را واگو مي کند . همينطور در « La Boulangere De Monceau » ي اريک رومر . 
بازيگران اين فيلمها ستارگان بزرگ سينماي پيش از « موج نو » نبودند ، ولي بزودي ستارگان بزرگي ازبين ايشان ظهور کرد : ژان پل بلموندو ، ژان پير لود ، و ژان مورو . زنان اغلب نقش هايي بسيار کليدي و قدرتمند داشتند که بهيچ وجه مشابه نقشهاي اصلي محوله به ايشان در سينماي هاليوود نبود ، براي مثال ژان مورو در «ژول و ژيم» Jules et Jim فرانسوا تروفو (۱۹۶۲) و کورين مارچند در «کلئو از ساعت ۵ تا ۷» واردا . سينماي موج نوي فرانسه ،  سينمايي شخصي بود . فيلمسازان ، نويسندگان متبحري در تحليل و بيان روابط و داستان هاي انساني بودند . فيلم هاي تروفو بعضا اتوبيوگرافيک بودند ، نخستين فيلم بلند او «چهارصد ضربه» از دوران نوجواني و اوان زندگي خود او الهام گرفته شده بود و به داستان زندگي شخصيت اصلي آن «آنتوان دوانل» در سه فيلم بعدي او بيشتر پرداخته شد ، در فيلمهاي : Antoine et Colette ۱۹۶۲ ، و Baisers Voles ۱۹۶۸ ، و ۱۹۷۰ Domicile Conjugal .
فيلمسازان موج نو بواسطه ء منتقد بودن دانش والايي در ارتباط با سينما داشتند . فيلم هاي آنها عناصر ژانر امريکايي را هم به کار مي گرفت : عناصر فيلم نوآر در «از نفس افتاده» ي گدار ، عناصر فيلم هاي گنگستري در «به پيانيست شليک کن» ، و تريلر و موزيکال در Bande a Part ۱۹۶۴ گدار . اين فيلمسازان بعضا ارجاعاتي هم  به برخي ستارگان خاص هاليوود در فيلمهاي کارگردانان مولف امريکايي نيز مي دادند ، مثلا در «از نفس افتاده» ژان پل بلموندو در هيئت همفري بوگارت ظاهر مي شود ، همچنين لوئي مال در Ascenseur pour l'Echa foud 1957 و کلود شابرول در چند فيلم خود ارجاعاتي به هيچکاک مي دهند . موسيقي جاز امريکايي هم که در پاريس آن زمان باب بود در بسياري از اين فيلم ها حضور داشت ، براي مثال در موسيقي متن «... Ascenseur» اثر مايلز ديويس  .
کارگردانان موج نوي سينماي فرانسه بشدت فعال بودند . پنج کارگردان کايه دو سينمايي (تروفو ، گدار ، شابرول ، ريوت ، و رومر) بين سالهاي ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۶ جمعا ۳۲ فيلم ساختند . فيلم هاي اين حرکت عليرغم آنکه تفاوت بسيار عمده اي با سينماي سنتي و معمول داشته ، و مخاطبان خود را از بين تماشاگران محدود جوان و روشنفکر برگزيده بود ، بسيار مورد بحث و نقد و اقبال علاقمندان سينما قرار گرفته و موفقيت تجاري گسترده اي  يافت و تماشاگران بسياري در فرانسه و خارج ، از آنها استقبال کردند . بعنوان مثال «۴۰۰ ضربه» ي تروفو نخل طلاي جشنواره ء کان سال ۱۹۵۹ را تصاحب کرد و «از نفس افتاده» با فروش گسترده اي در اروپا مواجه شد . اين عوامل باعث گسترش تاثير کار اين کارگردانان شد .
بعد از سال ۱۹۶۴ عناصر تجربي سينماي موج نوي فرانسه در جريان اصلي سينماي جهان پذيرفته شده و بنحو واحدي در کار اکثر سينماگران جهان ملاحظه مي شد . کارگردانان موج نو در سبک منشعب شده و هريک آواي سينمايي خاص خود را به  گوش جهانيان مي رساندند ، مثلا در سالهاي دهه ء ۱۹۶۰ همزمان با آنکه گدار در ساخت فيلمهايش دائما سياسي تر و راديکال تر مي شد ، تروفو اقدام به ترکيب عناصر متعدد سنتي در فيلم هايش کرد و شابرول بيشتر به سينماي مرموز و تريلر دل بست .
پايان منابع : - «Finally Truffaut» اثر دي. آلن چاپ ۱۹۸۶ انتشارات پالادين لندن - «Film Art : An Introduction» اثر دي. بوردول و کي. تامپسون چاپ چهارم ۱۹۹۳ انتشارات مک گراو هيل نيويورک - «The Cinema Book» اثر پي. کوک چاپ BFI سال ۱۹۸۵ لندن - «The Oxford History of World Cinema» گردآوري جي. نوول اسميت چاپ دانشگاه آکسفورد ۱۹۹۶ آکسفورد انگلستان - «The French New Wave» استيفن ناتينگهام - SFN مقاله ء ژوئن ۱۹۹۸ گردآوري و ترجمه به فارسي : نادر خوانساري [ ۱۰:۲۲ بعدازظهر ] پيوند به اين مطلب |
|||||||
 |
||||||||
