... از سينما و |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
دوشنبه، تیر ۰۹، ۱۳۸۲
«ترميناتور ۳ : قيام ماشينها» Terminator 3: Rise of the Machines - 2003 [ ۹:۵۰ بعدازظهر ] پيوند به اين مطلب پنجشنبه، تیر ۰۵، ۱۳۸۲ "ترمينال" از هواپيما تازه پياده شده بود . ويترين هاى خوش رنگ و لعاب فرى شاپ فرودگاه از دوردست جلب توجه مى كردند. رنگ ها همه شفاف و درخشان بودند... گذرنامه بدست بسوى خط قرمز باجه ها مى رفت. كوتاهترين صف را انتخاب كرد. آمده بود تا شايد بماند. فرار از فقر و مخمصه هاى آن كشور و زندگى اى نو. يك آدم جديد. مهاجرت. شايد در پس اين مرز مى توانست خانه را پيدا كند. ... "يعنى چه ؟ كدام جنگ ؟ مگر مى شود ؟ چطور يك كشور از روى نقشه ء زمين يك شبه محو مى شود ؟ يعنى چه كه اين پاسپورت و اوراق من بى ارزشند ؟ هويت من چه ؟ ... پوف ... ورق پاره ها !!! خوب كجا بروم ؟ چه ؟ به كجا برگردم ؟ خوب برمى گردم كشورم . كجا ؟ كشورى ندارم ؟ امكان خروج ندارم ؟ همينجا بمانم ؟ تا كى ؟ تا... كى ؟ ... تا كى ؟ ... ... تا كى ؟....." ... زندگى ِ اينجا اوايل غيرممكن مى نمود ، ولى خوب هيچ غيرممكنى وجود ندارد. مقيم ِ ترمينال. هويت : "ترمينالى"! حالا كه شده. ويكتور عادت كرده. ... يك مصيبت تازه : "عشق". عشق آن مهماندار زيبا. همان كه وقت به وقت از ترمينال مى گذرد و به اين مستخدم ناچيز ترمينال لبخند مى زند. لبخند و نگاه هايش ويكتور را صدا مى زنند... حالا ويكتور چه كند؟ بالاخره كيست؟ كجاييست؟ اگر خواست ازدواج كند ، چه مدارك هويتى ارائه خواهد كرد؟ اصلا" وجود خارجى دارد؟!! ... آنچه در بالا خوانديد تصور من است از داستان فيلم جديد استيون اسپيلبرگ با عنوان "ترمينال" ﴿Terminal﴾ با بازى تام هنكس در نقش ويكتور و كاترين زتا جونز در نقش آن مهماندار با فيلمنامه اى از ساشا گرواسى و جف ناتانسون بر اساس داستانى از اندرو نيكول ﴿با فيلمنامه هاى "گاتاكا" ، "نمايش ترومن" ، و "سيمونه" در كارنامه﴾. فيلم در مرحله ء پيش توليد بوده و قرار است در سال ۲۰۰۴ روانه اكران شود. اسپيلبرگ با دو فيلم متوسط اخيرش "گزارش اقليت" و "اگر ميتوانى مرا بگير" ، براى خاطر هواداران كارهايش ﴿مثل من﴾ هم كه شده بايد دقت و زحمت بيشترى را چاشنى كار كند. خالق "اينديانا جونز"ها طنز و هيجان بسيار ناچيزى در "اگر ميتوانى مرا بگير" و تعليق بسيار ضعيفى نسبت به "آرواره ها" ﴿The Jaws﴾ در "گزارش اقليت" بكار گرفته بود. اين فيلمها كه براى كارگردانان متوسط يا تازه كار شاهكار تلقى مى شوند براى هنرمند متخصصى ﴿استادى﴾ چون اسپيلبرگ دقيقا" متوسط تلقى مى شوند. اسپيلبرگ همزمان مرحله ء پيش توليد "ژوراسيك پارك ۴" را نيز براى نمايش در سال ۲۰۰۵ در دست اجرا دارد. فيلمنامه از مايكل كرايتون و ويليام موناهان است ولى ساير عناصر سازنده منجمله كارگردان هنوز مشخص نيستند. شايد اسپيلبرگ در اين فيلم هم فقط به مديريت توليد و سرمايه گذارى اكتفا كند. [ ۷:۰۰ بعدازظهر ] پيوند به اين مطلب سه‌شنبه، تیر ۰۳، ۱۳۸۲ پرسه در وبلاگ ها
ليلای ليلی ، بهنودى ديگر ، منيرو ، سردبير: خودم ، با شما نيستم ، بازهم با شما نيستم ، خورشيد خانوم ، نبوى آنلاين ، كاريكاتورى از نبوى آنلاين ، شعرى از نبوى آنلاين ، يادداشتهاى آقاى الف و خانم شين درباره ، بازگشت سه زن بلند بالا ، خلاصه نامه قبل از خداحافظى دنياى كارتون و كاريكاتور و خداحافظى تاسف آور عباس شهريارى ، يادداشتهاى يك ناشر جوان ، هايكو ، كتابدار ، جشنواره كن رنگارنگ ، گيله مرد ، ن والكيبورد ، فانوس خيال ما ، باغ آلبالوى چخوف . و... خسرو نقيبى حالا ديگر دور از "يادداشتهاى سينمايى" ، بابك خرم دين در ميراث فرهنگى ، سوم تير سال ۶۵۶ ميلادى و... ، گروه «وبلاگهای فارسی» (Persian Weblogs) ، و خبرگزارى ايسنا . [ ۵:۵۵ بعدازظهر ] پيوند به اين مطلب یکشنبه، تیر ۰۱، ۱۳۸۲
فیلمهای "ب" [ ۸:۲۱ قبل‌ازظهر ] پيوند به اين مطلب سه‌شنبه، خرداد ۲۷، ۱۳۸۲
 کازان علاوه بر اسکارهاي عنوان شده جوايز زير را نيز از مجامع مختلف بين المللي سينما دريافت نموده است : - جشنواره بين المللي فيلم برلين ، مردي روي بند ، ۱۹۵۳ - جشنواره بوديل ، بهترين فيلم امريکايي ، در بارانداز ، ۱۹۵۵ - جشنواره بوديل ، بهترين فيلم امريکايي ، شرق بهشت ، ۱۹۵۸ - جشنواره فيلم کن ، بهترين فيلم دراماتيک ، شرق بهشت ، ۱۹۵۵ - اتحاديه کارگردانان امريکا ، دستاورد برجسته در فيلمسازي ، در بارانداز ، ۱۹۵۵ - گلدن گلوب ، بهترين فيلم ، توافق يک جنتلمن ، ۱۹۴۸ - گلدن گلوب ، بهترين کارگردان ، در بارانداز ، ۱۹۵۵ - گلدن گلوب ، بهترين فيلم ، بيبي دال ، ۱۹۵۷ - گلدن گلوب ، بهترين فيلم ، امريکا امريکا ، ۱۹۶۴ - جشنواره بين المللي فيلم استانبول ، يک عمر دستاورد هنري ، ۱۹۹۷ - انجمن ملي فيلم امريکا ، بهترين کارگردان ، بومرنگ و توافق يک جنتلمن متفقا ، ۱۹۴۷ - جايزه انجمن منتقدين فيلم نيويورک ، بهترين کارگردان ، بومرنگ و توافق يک جنتلمن متفقا ، ۱۹۴۷ - جايزه انجمن منتقدين فيلم نيويورک ، بهترين کارگردان ، اتوبوسي به نام هوس ، ۱۹۵۱ - جايزه انجمن منتقدين فيلم نيويورک ، بهترين کارگردان ،در بارانداز ، ۱۹۵۴ - جشنواره بين المللي سن سباستين ، امريکا امريکا ، ۱۹۶۴ - فستيوال فيلم ونيز ، وحشت در خيابانها ، ۱۹۵۰ - فستيوال فيلم ونيز ، اتوبوسي به نام هوس ، ۱۹۵۱ - فستيوال فيلم ونيز ، در بارانداز ، ۱۹۵۴ (شير نقره اي به همراه جايزه ويژه هيئت منتقدان ايتاليا) - فستيوال فيلم ونيز ، در بارانداز ، ۱۹۵۵ (جايزه OCIC) فیلم شناسی : اهالی کامبرلندز 193۷/ به تو بستگي دارد ۱۹۴۱ / درختي در بروکلين مي رويد ۱۹۴۵ / دريای علف ها ۱۹۴۷ / بومرنگ ۱۹۴۷ / توافق يک جنتلمن ۱۹۴۷ / پينکي ۱۹۴۹ / وحشت در خيابانها ۱۹۵۰ / اتوبوسي به نام هوس ۱۹۵۱ / زنده باد زاپاتا ۱۹۵۲ / مردي روي بند ۱۹۵۳ / در بارانداز ۱۹۵۴ / شرق بهشت ۱۹۵۵ / بيبي دال ۱۹۵۶ / سيمايي در ميان جمع ۱۹۵۷ / رودخانه وحشي ۱۹۶۰ / شکوه علفزار ۱۹۶۱ / امريکا امريکا ۱۹۶۳ / THE ARRANGEMENT ۱۹۶۹ / بازديدکنندگان ۱۹۷۲ / و آخرين بانفوذ ۱۹۷۶ . منابع : - دائره المعارف فيلم لئونارد مالتين - سايت "اسپارتاکوس اسکول نت" انگلستان - سايت IMDB - سايت "بوکز اند رايترز" وابسته به انتشاراتي آمازون _______________________________________________________ * - در سال ۱۹۴۷ "كميته فعاليتهای ضدامريكايی" تحقيقاتی را بين اعضای جامعه سينمايی هاليوود آغاز كرد . در ماه سپتامبر آن سال اين كميته با ۴۱ نفر كه در هاليوود بكار مشغول بودند گفتگو داشت . اين ۴۱ نفر كه داوطلبانه در مقابل كميته حاضر شدند و به "شهود دوست" معروف گرديدند ، در ضمن گفته های خود به مطالب و نام افرادی اشاره كردند كه موجب متهم شدن اين افرادبه داشتن ديدگاه های جناح چپ ﴿كمونيستي﴾ گرديد . يکي از افرادی که بنا بر شهادت اين گروه به کميته احضار شد و پس از ادای شهادت بلافاصله امريکا را به مقصد آلمان شرقی آن زمان ترک گفت برتولت برشت ، نماشنامه نويس مهاجر بود . ۱۰ نفر از بين اين متهمان كه بعد ها با عنوان "ده نفر هاليوود" از ايشان ياد شده و عبارت بودند از : هربرت بيبرمن ، لستر كول ، آلبرت مالتز ، آدرين اسكات ، ساموئل اورنيتز ، دالتون ترومبو ، ادوارد دميتريك ، رينگ لاردنر جونيور ، جان هاوارد لاوسون ، و آلوا بسی با استناد به اصل يك از قانون اساسی امريكا از دادن هر گونه پاسخ به كميته امتناع كردند . كميته و دادگاه استيناف استنادات قانونی اين گروه در عدم پاسخدهی را مردود دانسته و به جرم اهانت به كنگره ايشان را به ۶ تا ۱۲ ماه حبس محكوم نمودند . كازان نيز كه به خاطر عقايد چپ خود شناخته شده بود عاقبت در سال ۱۹۵۲ به اين كميته دعوت شد و متاسفانه تصميم گرفت تا اسامی افرادی كه در دهه ء ۱۹۳۰ در گروه های چپ عضويت داشتند را اعلام نمايد . درنتيجه اين افراد به كميته احضار شده و آنها كه از دادن اسامی ديگران خودداری كردند در ليست سياه قرار گرفته و در مواردی زندانی شدند . بعنوان پاداش اين همكاری كازان اجازه يافت تا به كار خود در هاليوود ادامه دهد . "در بارانداز" ﴿۱۹۵۴﴾ تلاشی است برای توجيه اخلاقی بودن ارائه ء اطلاعات برعليه دوستان به صاحبان قدرت . باد شولبرگ و لی جی كاب نيز كه در مقابل كميته در ماجراهای بازجويی حضور داشتند ، در اين فيلم در كنار كازان بودند . ** - مجموعه رمانهاي کازان عبارتند از : • AMERICA AMERICA, 1962 • THE ARRANGEMENT, 1967 • THE ASSASSINS, 1972 • THE UNDERSTUDY, 1974 • ACTS OF LOVE, 1978 • THE ANATOLIAN, 1983 • A LIFE, 1988 • AN AMERICAN ODYSSEY, 1989 [ ۱۰:۴۶ قبل‌ازظهر ] پيوند به اين مطلب یکشنبه، خرداد ۲۵، ۱۳۸۲
وبلاگ "هايكو" روزهايی كه من زيبا بودم روزهايی كه من زيبا بودم قطعه ء بالا متعلق به وبلاگی است كه تازه با آن آشنا شده ام : وبلاگ "هايكو" ، متعلق به ح. اميری . به سبب زيبايی هايكوهای منتخبش به او تبريك گفته و اميدوارم كارش مستدام باشد . سری بزنيد ... مسلما" لذت خواهيد برد . [ ۷:۵۳ قبل‌ازظهر ] پيوند به اين مطلب جمعه، خرداد ۲۳، ۱۳۸۲
گزارش روزنامه "ايران" از اولين روز فعاليت "سينما پايتخت" ربع قرن انتظار برای افتتاح يك سالن سينمای جديد * اين سينما ۵۷۰ صندلی و ۷۰۰ متر زيربنا دارد ! ________________________________________________ تقديم به همت والای يك علاقمند راستين سينما به مناسبت افتتاح نخستين سالن سينمای پس از انقلاب شايد يك لينك و اطلاع دادن به لزوم استفاده از فونت نيمروز برای خواندن مطالب سايت روزنامه ايران برای درج اين خبر كافی مينمود . ولی اول به دليل احتمال هرچند بسيار كم انصراف خواننده ای از پيگيری مطلب و دوم به احترام عشق آقای فريور دماوندی و مرحوم پدرشان به سينما و سوم بواسطه علاقه خودم كه از جنس علاقه هم ايشان به سينماست و چهارم بعنوان ادای احترام اين صفحه ناچيز روی وب به اين عزيزان و اين حركت و در تاييد آن ، دوباره متن روزنامه ايران را به فونت يونيكد در اينجا تايپ كردم . باشد تا افتخار به ثمر نشستن تلاش مرحوم فريور دماوندی در اين نقطه عجيب عالم نيز بدرخشد . بهرحال می توانيد اصل و عين اين خبر را كه متعلق به روزنامه ايران شماره ۲۴۸۸ مورخ پنجشنبه ۲۲ خرداد ۱۳۸۲ ﴿صفحه آخر﴾ است ، در اين پيوند بيابيد . توجه داشته باشيد كه مطالب سايت مزبور را با فونت "نيمروز" بايد بخوانيد . ________________________________________________ گروه فرهنگی - بهمن عبداللهی : سينما "پايتخت" تنها سالن راه اندازی شده پس از انقلاب در تهران ، پس از چندبار به تعويق افتادن ، عاقبت از روز سه شنبه به بهره برداری رسيد و طی يك مراسم ساده ، كار خود را آغاز كرد . ساكنين محدوده ميدان هفت تير و رهگذران در سالهای اخير فعاليت های يك مجتمع را در تقاطع خيابان شهيد مفتح و ملايری پور شاهد بودند آنها معمولا" از خود می پرسيدند "اينجا چه امكانی برای شهروندان فراهم خواهد شد؟" در واقع انتظار راه اندازی يك سينما ، از روزهای قبل از برگزاری جشنواره فيلم فجر سال ۸۱ ايجاد شد. در واقع انتظار راه اندازی يك سينما ، از روزهای قبل از برگزاری جشنواره فيلم فجر۸۱ ايجاد شد . البته آن روزها اين امكان فراهم نشد ، اما مدتی بعد تابلويی با عنوان "سينما پايتخت نوروز ۸۲ افتتاح می شود" بالای سردر اين ساختمان قرار گرفت . اين وعده هم در نهايت عملی نشد و كار به خرداد ماه كشيد . وقتی با علی اكبر فريور دماوندی از مالكان سينما صحبت می كنيم به انتظاری بيش از چند ماه و چند سال می رسيم ، او می گويد : " مرحوم پدرم در سال ۱۳۴۵ مجوز ساخت اين سينما را گرفت ، او در سال ۴۷ موفق به زدن كلنگ ساخت شد و تا سال ۵۶ عليرغم فقر مالی ، مزاحمت های شهرداری و كهولت سن مراحل ساخت را پی گرفت". دماوندی كه سالها در امريكا به سر برده به ما می گويد كه در آنجا با عنوان استاد رشته ارتباطات مشغول به تدريس بوده اما حالا مصمم است تا اينجا را به مثابه يكی از بهترين سينماهای تهران مديريت كند . بعدازظهر سه شنبه در حالی كه تصويری از آنتونی باندراس در فيلم "سيزدهمين مبارز" بر سردر سينما نقش بسته ، فعاليت اولين روز سينما به ميهمانان ، اعضای فاميل ، و اهالی سينما اختصاص دارد .اما در ساعت ۱۹:۳۰ كه مراسم ساده افتتاحيه برگزار می شود ، خبری از هيچيك از مسئولين سينمايی ، مديران خانه سينما ، و هنرمندان در سالن نيست . در باره مراسم افتتاحيه می پرسيم ، مدير سينما می گويد : "اگر از مسئولان وزارت ارشاد يا خانه سينما كسی بيايد ، سخنرانی كوتاهی خواهيم داشت و اگر نيامدند ... كه هيچ !" با نگاهی گذرا به ميهمانان تنها بيژن امكانيان ، نظام الدين كيايی ، حسين فرحبخش و يكی دو تن از كاركنان بخشهای مختلف وزارت ارشاد ديده می شوند . مدير سينما می گويد : "آقای مجد بيگدلی رئيس انجمن سينماداران در سفر خارج است و فواد نور معاون ايشان نيز در بيمارستان بستری است". چند دقيقه مراسم افتتاحيه صرفا" با سخنان كوتاه دماوندی برگزار می شود . پيش از مراسم از او شنيديم كه اين سينما ۷۰۰ متر زيربنا ، و ۵۷۰ صندلی و پرده ای در قطع ۱۵ در ۸ متر دارد . او درباره فقدان پاركينگ برای سينما آنهم در اين خيابان و منطقه شلوغ به ما گفت : "زمانی كه پدرم سينما را می ساخت ، محدوده هفت تير خالی از سكنه بود و اطراف آن زمين خالی بود . شايد آن روز كسی به اين همه اتومبيل فكر نمی كرده است" . بعد از آنكه دماوندی پشت تريبون چند كلمه ای از عشق و علاقه اش به سينما می گويد ، از پله ها پايين می آيد و فيلم "سيزدهمين مبارز" بر روی پرده نقره ای جان می گيرد . چقدر جذاب است كه به جای صفحه كوچك تلويزيون آنتونی باندراس را روی پرده می بينيم آنهم در حالی كه فارسی حرف می زند . پايان [ ۹:۵۳ قبل‌ازظهر ] پيوند به اين مطلب
قابل توجه وبلاگ نويسان فارسی زبان مطلب زير به جهت اهميت عينا" از وبلاگ حسين درخشان در اينجا نقل شده ، برای هرگونه پيگيری روی پيوند "عنوان" آن كليك كنيد : Blogger كم‌كم دارد تمام وبلاگ های قديمی را هم می‌برد روی سيستم جديدش. اين كار باعث شده كه برای متن‌های فارسی قديمی ملت مشكلاتی پيش بيايد. برای رفع اين مشكل بايد به قسمت تنظيمات (Settings>Formating) برويد و encoding وبلاگ را روی يونيكد بگذاريد و دوباره صفحات را پابليش كنيد. سيستم جديد بلاگر هنوز درحال آزمايش است و اشكال زياد دارد. مثلا زبان فارسی را هنوز جزو زبان‌های فهرست شده‌اش نياورده. برای اينكه شبيه اين اشكال‌ها را به مسوولين بلاگر بگوييد بهترين راه اين است كه وارد بخش كنترل شويد و اشكال را آنجا برايشان بنويسيد. (فكر نكنيد هميشه كسان ديگری هستند كه اين كار را می‌كنند. چون اين‌طوری آخرسر هيچ‌كس اين ايرادها را به بلاگر منتقل نمی‌كند و همه همينطور باقی می‌ماند.) همن هم بزودی بايد تغييرات كوچكی در راهنما و قالب‌ها بدهم. [ ۹:۴۵ قبل‌ازظهر ] پيوند به اين مطلب دوشنبه، خرداد ۱۹، ۱۳۸۲
يك سكانس افتتاحيه تمام عيار نوشته : ماريو پوزو ، فرانسيس فورد كاپولا * داخلی ، روز ، دفتر "دُن" ﴿تابستان ۱۹۴۵﴾ - آرم كمپانى پارامونت بر زمينه ای سياه نمايش می بايد . لحظه ای مكث ، زمزمه ء كلماتی كوتاه به گوش می رسد و در همين حين با حروف سفيد كلمه زير بر پرده ظاهر می شود : پدر خوانده همانطور كه اين حروف بر پرده باقی هستند ، می شنويم : "من به امريكا اعتقاد دارم " . ناگهان تصوير نزديكی از " آمِريگو بوناسِرا " را می بينيم ، مردی ۶۰ ساله ، بسيار مضطرب . بوناسرا : امريكا مايه خوشبختی من شده . همينطور كه به سخنانش ادامه می دهد ، كادر شروع می كند به وسيعتر شدن . ... او بسختی می تواند حرفهايش را ادامه دهد ، گريه می كند . بوناسرا : مثل يه امريكايی خوب رفتم پيش ِپليس . دو تا پسر جلب شدن و به دادگاه رفتن . قاضی به سه سال حبس محكومشون كرد ، و حكم را بحالت تعليق درآورد . همون روز آزاد شدن . مثل يه احمق تو دادگاه ايستاده بودم ، و اون حرومزاده ها به من خنديدن . همون موقع به زنم گفتم برای عدالت بايد بريم پيشِ پدرخوانده . ... در اين لحظه ، تصوير كامل شده و ما دفتر " دُن كورلئونه " در منزلش را می بينيم . آفتاب گير پنجره ها بسته اند ، و بهمين خاطر اتاق تاريك است و همراه با سايه های وسيع . بوناسرا را از خم شده تا روی شانه ء دُن كورلئونه می بينيم . "تام هاگن" كنار ميز كوچكی نشسته و با مقداری كاغذ ور ميرود ، و "سانی كورلئونه" كم حوصله در حاليكه گيلاسی شراب می نوشد ، كنار پنجره ايستاده است . صدای جمعيتی زياد ، توأم با خنده و موسيقی را از بيرون می شنويم . دُن كورلئونه : بوناسرا ، سالهاست همديگر رو می شناسيم ، ولی اين اولين باره كه برای كمك به سراغ ِ من آمدی . آخرين باری رو كه مرا برای قهوه به خانه ات دعوت كردی يادم نمياد ... حتی با وجودی كه زنهايمان با هم دوستند . ... بوناسرا در گوش دُن نجوا می كند . دُن كورلئونه : نه . اين زياده خواهيه . ... هاگن و سانی هر دو جا می خورند . دُن كورلئونه : هيچوقت به حفاظت خودت بوسيله ء دوستان واقعی فكر نكردی . فكر كردی امريكايی بودن كافيه . بسيار خوب ، پليس ازت حمايت ميكنه ، دادگاه و قانون هست ، پس به دوستی مثل من احتياجی نداری . اما حالا آمدی پيش من و می گويی دُن كورلئونه بايد عدالت را برايم اجرا كنی . و محترمانه و دوستانه هم اين را نمی خواهی . حتی پدرخوانده هم خطابم نميكنی ؛ بجای همه ء اينها روز عروسی دخترم آمدی خانه ء من و از من می خواهی برای پول مرتكب جنايت بشوم . ... به آهستگی ، بوناسرا سرش را خم كرده و زمزمه می كند بوناسرا : دوست من باش . ... و دست دُن كورلئونه را می بوسد . دُن كورلئونه : يك روز ، كه ممكنه هرگز نياد ، خبرت می كنم تا در مقابل خدمتی را برايم انجام بدهی . ... بوناسرا از اتاق خارج می شود . دُن رو به هاگن وكيل خانواده كرده و آرام با او سخن می گويد . دُن كورلئونه : دنبال كار اين آدم رو بگير ، افرادی را ببر كه زياد احساساتی نشن ، نمی خواهم بكشند . می خواهم همانطور كه خودش خواست يه كم عذابشون بدن . در اين سكانس كه شايد چند دقيقه بيشتر طول نمی كشد ، اطلاعات و فضای مفصلی از فيلم بعنوان افتتاحيه در اختيار تماشاگر قرار می گيرد : و فضای فيلم ... دقت كنيد تمام اين معانی و حال و هوا و پيش زمينه ها و معرفی ۳ شخصيت اصلی فيلم ﴿دُن ويتو كورلئونه "مارلون براندو" ، سانی كورلئونه " جيمز كان" ، تام هاگن" رابرت دوال"﴾ فقط ظرف چند دقيقه از شروع فيلم و با ۲۰ قطعه ديالوگ . آيا اين معنايی غير از شاهكار دارد ؟ [ ۱:۴۱ قبل‌ازظهر ] پيوند به اين مطلب جمعه، خرداد ۱۶، ۱۳۸۲ گذشته سينمای امريكا ﴿۳۰ می تا ۱ ژوئن﴾ ۱ - پنج فيلم صدر جدول پرفروش های هفته :
2 - هفته اولی ها : از بين ۵ فيلم روی پرده آمده در روز جمعه "يافتن نيمو" و "حرفه ايتاليايی" و "پيچ اشتباه" كه به ترتيب با حضور بر ۳۳۷۴ و ۲۶۳۳ و ۱۶۱۵ پرده سينما ، رتبه های اول و سوم و ششم جدول پرفروشها با فروش بترتيب حدود ۷۰ ميليون و ۵/۱۹ ميليون و ۵ ميليون دلار را احراز نموده اند موفق بوده و دو فيلم "باهم" و "دستگيری فريدمن ها" كه بصورت محدود و فقط در ۶ و ۳ سالن سينما اكران شده اند با فروش های حدود ۷۰ هزار و ۶۵ هزار دلاری رتبه های ۳۳ و ۳۴ جدول را احراز كردند . 3 - ركورد داران مجموع فروش بالای ۱۰۰ ميليون دلار سال ۲۰۰۳ : هم توسط ۲ فيلم جديد تغيير كرده اند . "ارباب حلقه ها : دو برج" با حدود ۳۴۰ ميليون دلار فروش بعد از ۲۴ هفته نمايش در صدر ، "ماتريكس : ريلود شده" با ۲۳۳ ميليون دلار پس از ۳ هفته نمايش در رده دوم ، "X2 - انسانهای X متحد" با حدود ۲۰۰ ميليون دلار فروش بعد از ۵ هفته در رده سوم ، "شيكاگو" با حدود ۱۷۰ ميليون دلار فروش پس از ۲۳ هفته در رده چهارم و "بروس قادر مطلق" با حدود ۱۴۰ ميليون دلار فروش در هفته دوم در رده پنجم قرار گرفته اند . فيلمهای "مديريت خشم" و "پايين آوردن سقف خانه" هريك با حدود ۱۳۰ ميليون دلار فروش و "چگونه يك نفر را در ۱۰ روز از دست بدهيد" ، و "Daredevil" هريك با حدود ۱۰۰ ميليون دلار فروش پس از بترتيب ۸ ، ۱۳ ، ۱۷ ، و ۱۶ هفته اكران در رديف ششم تا نهم قرار دارند . ۴ - فيلم "كوروساوا و ميفونه" هم با نمايش در فقط ۱ سالن با فروش فقط ۲۳۶ دلار در قعر جدول فروش و در رديف ۱۰۳ قرار دارد . [ ۲:۵۵ قبل‌ازظهر ] پيوند به اين مطلب چهارشنبه، خرداد ۱۴، ۱۳۸۲ «زن مرگبار» Femme Fatal - 2002 کارگردان : برايان دی پالما Brian De Palma
سينمای تعليق (Suspence) از جذابترين گونه های سينمايی است و استاد آن آلفرد هيچکاک ، کارگردانی با مؤلفه ء تعليق و دلهره که بارها به شيوه های گوناگون با تغيير و تحولِ سبک ، همچنان آثار خود را در اوج جذابيت نگاه داشت . از ميان پيروان هيچکاک تنها يک نفر بود که در دهه ء ۱۹۷۰ به "هيچکاک جوان" معروف شد . او کسی نيست جز برايان دی پالما . دی پالما تعليق و پيچش گره های دراماتيک را بسيار سنجيده و زيبا در آثار خود به کار می گيرد . او از سال ۱۹۶۰ شروع به کارگردانی در سينما کرد ، ولی نخستين بار در ۱۹۶۸ با فيلم «جنايت به شيوه ء روز» (Murder a la mode) مورد توجه قرار گرفت و در ۱۹۷۳ با «خواهران» (Sisters) به شهرت رسيد ، در ۱۹۷۶ با «اضطراب» (Obsession) و «کری» (Carrie) سينمای تعليق و دلهره را بعنوان شاخه ء اصلی کار خود معرفی کرد و در ۱۹۷۸ با فيلم «خشم» (The Fury) ديگر ترديدی در استادی او در اين گونه ء سينمايی برای کسی باقی نماند . از بين آثار بعدی او که همگی قابل تامل اند فيلمهای «Dressed to kill» در سال ۱۹۸۰ ، «Boddy Double» در سال ۱۹۸۴ ، «Raising Cain» در سال ۱۹۹۲ ، و «زن مرگبار» (Femme Fatal) در سال ۲۰۰۲ از آثار شاخص اين ژانر بوده و ساير آثار وی نيز همچون «Blow Out» ، «صورت زخمی» ، «تسخيرناپذيران» ، «راهِ کارليتو» ، «چشمان مار» ، و «ماموريت : غيرممکن» نيز با استفاده ء کامل از عنصر تعليق و جذابيتهای خاص آن ساخته شده اند . و اما «Femme Fatal» ... يکی از بحث انگيزترين آثار دی پالما تاکنون «Femme Fatal» بوده است . فيلمی که از جانب عده ای از منتقدان نامی حالِ حاضر سينما صفت «بسيار خوب» و از جانب برخی ديگر صفت «متوسط» و حتی از جانب برخی وصفِ «بی ارزش» دريافت کرده است . چنين وضعيتی به مفهوم وجود يک اثر بهرحال ديدنی است و بهمين علت به تماشايش نشستم . داستان زيبای نوشته ء دی پالما و جزئيات آن باضافه ء باضافه ء پرداختِ به کمالِ نماها و سکانس ها ، نحوه ء چيدن بخش ها ، اشارات و پيش آگهی ها ، دادن فرصتِ حدس زدن های مکرر به تماشاگر ، تعليق و تعليق و تعليق ، و سرانجام رودست زدنِ مليح و دوستانه به حدس زنندگانی که درگير موضوع شده اند ، ... و امکان تماشای پُر حظِ مکرر ِفيلم و دريافت جزئيات و نکات ظريف تر در هر مرتبه ، همه و همه امکان چشم پوشی از بازيهای متوسط بازيگران اصلی زن و مرد فيلم را فراهم می سازد . هر چند دی پالما در اين اثر نيازی به بازيگری «مِتُد» نداشته و فقط قصد تصوير کردن يک زن اغواگر و يک عکاس پاپاراتزی را داشته است .  شخصيت اين پرسوناژها نيازی به شکافته شدن ندارند چون گره ء داستان در وقايعی است که اتفاق می افتد نه در شخصيت بد يا خوب پرسوناژها يا در تحول احوال آنها . شايد بهمين دليل دی پالما افتتاحيه ء فيلم خود را مستقيما از «غرامت مضاعف» بيلی وايلدر با بازی زن بدطينتِ سينمای امريکا "باربارا استانويک" وام می گيرد ، در حاليکه "لور اَش" (ربکا راميجن استاموس) ِ فريبنده مسحور فيلم است و در سکانس متعاقب آن ضمن برخورد با همدستش به شغل و نيتِ پليد آنها پی مبريم . دی پالما به اين شيوه با حذف نماها و سکانس های متعدد مربوط به شخصيت پردازی با صرف چند گام کوتاه وارد داستان اصل می شود ... پهن کردن بساط نمايش او خيلی موجز و سريع است . در ادامه ماجرای ربودن پوشش جواهرنشان ۱۰ ميليون دلاری بازيگر فيلمی (در مراسم افتتاحيه ء نمايش آن در جشنواره ء کن سال ۲۰۰۱) را داريم و فصلی طولانی و بدون کلام با همراهی موسيقی "بولرو" ی راول در تشريح تصويری جزء جزء نحوه ء سرقت و سرانجام ، نارو زدنِ "لور" به همدستانش و فرار او با جواهرات . از اينجا به بعد دی پالما داستان فرار "لور" از چنگ همدستانش و حوادث پيش آمده برای او را تصوير می کند و حتی در جاهايی از فيلم عليرغم عدم وجود گفتگو و حتی جنبيدن لب پرسوناژها ديالوگهايی را بصورت زيرنويس (چنانکه گويی شخصيت ها در دلشان سخن می گويند) ارائه می دهد . او قصد دارد تا تماشاگر را به تماشا و ديدن وادارد . لحظه لحظه حرکت دوربين حساب دارد . نماهای تقسيم بر دو (Split Screen shot) يا نماهای دو تکه ء او يادگاری از «سرگيجه» ء هيچکاک ، دوربين عکاسی نيکولاس باردو و نماهای از نمظر ويزورآن بازآفرين خاطره ء «پنجره ء عقبی» ، و گمشدنِ همسر سفير امريکا (پيتر کايوت) بياد آورنده ء «Frantic» پولانسکی است ... هنگامی که همدستان "لور" ... (حيف است که به همين خواندن ، گره ء جذاب داستان را دريابيد . اميدوارم شرايطی فراهم شود تا بتوانيد فيلم را ببينيد . خوش آمدن ِ يا نيامدنِ پس از تماشا با خودتان) آنقدر حدس زده ايد و از درستی حدس هايتان سرمستيد (يا از اشتباهتان دلخور!) که چرخش داستان به شوق تان می آورد (يا عصبانی ترتان می کند!) و بعد مقايسه ء پايان بندی را داريد با آنچه ديده ايد (يا نديده ايد!) و نتيجه گيری هايتان . اگر حتی درست هم حدس زده باشيد ، مسلما حداقل يکبار ديگر به قسمتهای مختلف فيلم رجوع می کنيد و اين برای تماشاگران ويديويی بسيار راحت است ... سينما را تصور کنيد .  دی پالما پس از «ماموريت : غيرممکن» ، دو تجربه ء ناموفق داشت : «چشمان مار» در سال ۱۹۹۸ فيلمی سرشار از جزئيات تعليقی ولی بی بنيه از لحاظ جذابيت عناصر بصری و ريتم ، و «ماموريت به مريخ» در سال ۲۰۰۰ . او پس از عدم موفقيت تجاری در «ماموريت به مريخ» که با سرمايه ء شخصی آنرا ساخته بود ، از لحاظ مالی نياز به گيشه‌ء موفقی داشت . با پيش آمدن شرايط ساخت در اروپا با سرمايه ء اروپايی و آسيايی (بخش عمده ء سرمايه ء فيلم از جانب فاروق بن طارق ِ عرب تامين شد) و فراهم شدنِ امکان تنفس در اين هوای تازه ، دي پالما عنصر "سکس" را نيز که عنصر بيگانه ای در آثارش نبود بعنوان چاشنی ای زيرکانه (موذيانه!) برای تضمين فروش هرچه بيشتر فيلم در کنار مضمون موفق کاريش برگزيد و با تدوين فيلمنامه ای درخشان اثری ساخت که بسياری از منتقدان قبلی آثارش را به وادار تحسين کرد . دی پالما در پرداخت جزئيات اين داستان به کوچکترين و ظريف ترين نکات توجه داشته است : سرقت در مراسم افتتاحيه ء فيلم در جشنواره کن سال ۲۰۰۱ اتفاق می افتد و ۷ سال بعد پوستری با تاريخ سال ۲۰۰۸ از خيابانها جمع می شود . تاکيد بر نصب پوستر ، پيش آگهی ِ شروع مجدد داستان پس از ۷ سال از طريق پوستری است که با عکس «لی لی» بر ديوارهای شهر می چسبد . در مواجهه ء "کراوات سياه"و"راسين" با دوست "لور" در مرتبه ء اول لباس باردو دارای رنگ ِ تيره و در مرتبه ء دوم دارای رنگِ روشن است ، پيش آگهی برای مجموع اتفاقات . گوی شيشه ای گردن بند "لی لی" ، کامیونت رنو و راننده ء آن ، و ... و ... همه و همه بیانگر کمال در پرداخت جزئیات هستند . همچنین است سرقت کلید از جیب باردو توسط لور و ماجراهایی که در طی و پس از خرید اسلحه توسط "لی لی" برای او و باردو و پلیس پیش می آید . از توضیح جزئیات بیشتر بمنظور پیشگیری از لو رفتن داستان برای علاقمندانی که فیلم را ندیده اند معذورم ، خودتان فیلم را ببینید . فيلم در جشنواره ء بين المللی فيلم کاتالونيا کانديد بهترين فيلم شد و جايزه ء ويژه ء منتقدان فيلم سياتل را برای بهترين تدوين (بيل پانکو) بدست آورد . در خاتمه آراء و نظر متفاوت برخی منتقدان سينمايی در نشريات معتبر را می يابيد : * نظر راجر ابرت (شيکاگو سان تايمز) * نظر آاِرون لازنبی(فيلم کريتيک) * نظر مانوئلا دارگيس (لس آنجلس تايمز) * نظر جوديت پريسکات (هاليوود ريپورتر) [ ۱۱:۵۷ بعدازظهر ] پيوند به اين مطلب یکشنبه، خرداد ۱۱، ۱۳۸۲ «از کنار هم می گذريم» اثر : ايرج کريمی مشخصات کامل فيلم اپيزودهايی که از کنار هم می گذرند «از کنار هم می گذريم» سومين فيلم بلند ايرج کريمی منتقد باسواد سينما و مهندس مکانيک فارغ التحصيل از دانشگاه اميرکبير است . او پس از ساخت فيلمهای کوتاه متعدد منجمله کچل کفترباز (۱۳۶۰) ، من و پهلوان (۱۳۶۷) ، کتيبه (۱۳۷۵) ، و ... فيلمهای بلند آهنگ پنهان (۱۳۷۰ برای تلويزيون) ، دو روز باهم (۱۳۷۸ برای تلويزيون) اين فيلم را در سال ۱۳۷۹ و بصورت فيلم بلند سينمايی ساخته است . فيلمهای شب لطيف است (۱۳۸۰ برای تلويزيون) و چند تار مو (۱۳۸۱) ساخته های بعدی اوست . «از کنار هم ...» فيلمی است قابل اعتنا از جهت الفبای فيلمسازی ولی نه چندان معتبر از نظر خصوصيات يک اثر هنری سينمايی ! قابل اعتناست از آن جهت که فيلمنامه ای با مضامين ظاهرا متفاوت ولی در معنا واحد را بعنوان مجموعه ای همنوا و همسنگ و صاحب مؤلفه در طرح موقعيتهای انسانها در کنار هم برگزيده ، قابل اعتنا از آن جهت که فرمی نو در بيان اين قصه ها برگزيده و مجموعه ای عملا اپيزوديک را با شکلی ممزوج و با برش هايی متعدد و مکرر در لابه لای هم به تصوير کشيده و پيوند کردن آنها را نيز بسادگی ِخود زندگی (با اشاره ء مکرر به «اين خود زندگیست») رقم زده است . قابل اعتنا به جهت تمهيدات بکر ِ فرماليستی نظير لانگ شاتهای زيبا از طبيعت و تاکيد بر جاده به عنوان تاثير ضعيف بشر بر آن و نمايش انسانهای داستان که همگی با درد و رنج خاص خود (و در زمينه های مختلف زندگی) به نوبت بر آن سرگردانند و ... دست آخر يک نتيجه که «بدون عشق همه مرده ايم» . ولی نه چندان معتبر ... چرا که هسته های اصلی داستانی (موقعيت مسافران هر اتومبيل) آنچنان پرقدرت و کوبنده نيستند که کشش و جذبه در مخاطب ايجاد کنند ، طرح پر تفصيل واقعيتهای ساده چيزی جز اطناب و پرگويی تلقی نمی شود و از همين روست که گاه داستانهای آقا اسداله تکراری می شوند و پرحرفی تلقی می گردند (هر چند حضور اين پرسوناژ و ديالوگهای او خود از عناصر قابل اعتنايی فيلمست چه فرصت تنفس و فرود دراماتيک و پرهيز از ملال را برای تماشاگر ميسر می سازد) . برخی تعليقات بيشتر فرماليستی است تا محتوايی (و نتيجتا ناکارآمد) مثل عدم نمايش صورت زن ديگر مهران در اتومبيل پرايد تا توقف همه ء مسافران در قهوه خانه ء بين راه (تلاقی اپيزودها) که نتيجه گيری خاصی از آن نمی شود . جمع بندی پايانی و تبيين سرانجام برای سرنشينان هر اتومبيل ، خود انحرافی است ۱۸۰ درجه ای نسبت به مضمون «عادی بودن زندگی» و سرايت و روان بودن آن که اين امر نوعی تصنع به کالبد «داستان موقعيت» ی طرح سناريو تحميل کرده است . شايد به سرانجام رسانی پرسوناژها بعنوان اصلی برای فيلمنامه نويسی اصول گرا همسر مهران را در آن شب بازگشت بر نعش کش سوار می کند ، والا رفتن او با تکرار مکررات آقا اسداله برای هر مسافر ديگری کافی می نمود . همچنين است صداکردن «ارس» توسط مرد لنگرودی و صدای تصادفی که بر زمينه شنيده می شود ، آيا رها شدن آنها تا سرانجام متصورشان کافی نمی نمود ؟ مثل مرد پياده ای که تاير ماشينش را بر کنار جاده راند و راند و راند ؟ اپيزودها چند اتفاق را که ساده ترين و موثرترينشان در اتومبيل لندکروز (پدر و دو پسرش) اتفاق می افتاد روايت می کردند ، از ديدگاه هنری و با عنايت به مصالح عام انسانی کداميک به نظر شما مفيدتر بودند ؟ برای معتبر بودن فيلمهای اپيزوديک کافيست به «دودسکادن» کوروساوا توجه کنيد ... هرچند می دانم که اين مقايسه با توجه به امکانات و بضاعتها بی انصافی است . [ ۸:۰۲ قبل‌ازظهر ] پيوند به اين مطلب |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
تا آن زمان تماشاگران در ازای پرداخت پول بليت خود یک فیلم بلند را در کنار فیلمی کوتاه (غالبا" مستند و خبری) يا كارتون تماشا مي كردند ولي در آن دوران بواسطه ء کاهش تعداد سینماروها ، کمپانی های فیلمسازی تصمیم گرفتند تا از تماشاگران با دو فیلم استقبال کنند . دو فیلم با یک بليت . طبیعی بود که نمایش دو فیلم پرخرج و معتبر به سبکی که تا آن زمان معمول بود ، عملی نبود . فیلم های معمول هم به جهت سنگینی و بار معنایی بالا معمولا" مورد اقبال عامه قرار نمی گرفت ، به همین جهت صاحبان کمپانی ها تمهید جدیدی اندیشیدند : فیلم های کم خرج و جذاب با داستانهای سبک و عامه پسند ، یا سرشار از زد و خورد و هیجان و ماجرا یا اشک انگیز و ملودرام پر اشک و آه و رقت انگیز یا تریلرهای سردستی و سهل پسند یا ... فیلمهای نوع دیگر بهرحال از این قبیل .
ظرف کمتر از يکسال ۷۵٪ سينماهای امريکا دو فيلمه شدند و تمامي استوديوهای معتبر واحدهای "ب" خود را تاسیس کردند . این واحدها توسط مردانی اداره می شد که به تمام جوانب و شیوه های ساخت فیلمهای کم خرج آشنا بودند . "ب" های استودیوهای معتبر رفته رفته سبک های خاص خود را آشکار کردند : کمپانی برادران وارنر سری فیلمهای "G-men" را تدارک دید . پارامونت کمدی های پرسرعت و اصطلاحا" اسلپ استیک را ارائه کرد و ... MGM (مترو گلدین مایر) عظیم چنان "ب" هایی روانه ء بازار کرد که گاهی با فیلمهای "اِی" (A) عوضی گرفته می شدند . سالهای اوایل دهه ۱۹۳۰ شاهد رشد سریع صف ورشکستگان استودیوهای مستقل بود . اکثر این استودیوها به مالکیت رقبای بزرگتر درآمدند . تنها بازماندگان این گروه "مونوگرام" (Monogram) و "مسکات" (Mascot) بودند که محکم و تسخیرناپذیر "ب" های مستقل تولید می کردند . این دو نیز زمانی که هربرت یاتس (Herbert Yates) "ریپابلیک پیکچرز" (Republic Pictures) را توسعه داد ، تسلیم شدند .
ويليام وايلر (William Wyler) بعنوان فارغ التحصيل وسترن های کم بودجه ء "سينمای صامت" کمدی های بی نظيری را در يونيورسال می ساخت . جورج استيونس (George Stevens) ، ادوارد دميتريک (Edward Dmytryk) ، فرد زينه مان (Fred Zinnemann) ، و دو تن از سازندگان بزرگ فيلم نوآر : "ژاک تورنر" (Jacques Tourneur) و "ژول داسن" (Jules Dassin) در واحدهای سازنده ء فيلمهای "ب" کارآزموده شدند .
بوناسرا : پدر خوانده . 
